E ti?

Es de cousas efímeras

ou de efemérides?

Había un xadrez.

Esta historia está baseada en desfeitas reais: eu, que me expreso coa palabra, farta de convivir con mais metáforas ca ideas, osei coñecer con tinta o mapa de min ante o que levo unha vida pechando os ollos.

Rei e pión voltan á mesma caixa, abofé. Pero de poder escoller, quen escollería nacer no bando axusticiado? Sen dor non hai gloria mais sen rei non hai xogo.

A miña testa é un cóctel molotov. Unha bomba de napalm composta por existencialismos que salpican moito e moi forte a quen está derredor no momento inadecuado,
ou no instante conciso,
quen sabe?

A inspiración está sempre xalundes, e visítame cando estou a piques de durmir. Logo érgome, collo un papel  e dedícome a condenar nil a tinta, que o abraza extasiada.
Nese intre a inspiración decide ir durmir con outra.

Mesmo pode que esté a pasear por estas liñas e que cando ti leas esta botella guindada ó mar, e descobras á inspiración tapándoche os ollos por detrás.

Quen son?
Quen son?-dirá.

Garda silencio e o xogo durará o que tardes en rompelo.

(mais Sen ca) Contra ti.

Cando a minha filla
aprenda as preposicións
explicareille que
foron as culpables
do noso.


De todo.


E así durante seis vidas e media.

Bucles.

A choiva empurroume ó primeiro bar no que caín.
Caín porque as escaleiras que hai trala porta, baixan sumerxíndome noutro mundo.
Soa boa música, agrádame.
Pido un té sen ter sede.
Chega. Queima. Agardo.
Decatome horrorizada na espera, de que so pouso os ollos nos doutra xente e sinto a necesidade de berralo: estamos vivxs.
Pareceme xenial que entre o barullo que causa a música haxa conversas sobre o frío que vai fora. Pero, repito: estamos vivxs, e sinto que lle daría unha aperta a cada persoa aquí presente, contando a posibilidade de que pode ser a última vez que coincidamos na nosa vida, así como estamos.
Contra este sentimento de paz e harmonía, entra en escea un cabaleiro que esquece preguntarme se unha das tres cadeiras que me acompanhan está libre, decátase, pregúntamo coma unha crianza á que lle fan repetir que non volverá ser mala; enton miroo por encima das gafas, como me gusta mirar a xente que non me inspira confianza: borrosa. Vaise co seu trofeo coma un can famento, disposto a deleitar ó locutorio feminino que preside a mesa á que se ven de incorporar. Locutorio do que me compadezo, tendo en conta o pouco que pode aportar alguén que gasta 600 euros nunha americana feita por unha nena en oriente medio que lle coseu a etiqueta co nome dunha gran casa.
Feito este paréntese de desprezo repentino, volvo ó meu té, doulle voltas a él e tamén á idea de por qué non escollería un libro mellor có que agora repousa sobre a mesa sen facerme companha.
Estou a piques de marchar pagando un té que nin probei cando entra unha rapaza desas ás que a roupa escura lle baila entre as cost(el)as, coma unha serea que se movera vestida debaixo da auga. Mentres me pregunto que trastorno alimenticio será o causante desa delgadez, ergue a vista do chan e mírame como se oira o que penso. E síntome tan núa que me gustaría convertir este instante nun 'Lembras a noite que nos conhecimos?'

Pago.
Marcho.
Escapo daquela muller que me escoitou xulgar.

A vida que non perdoa
é a mesma que cabe nos libros
e é dura fora deles.

A choiva móllame os zapatos
e corro con medo
a que a minha historia
se destinte con eles.

Dime canto dormes e direiche canto queres.

Hoxe vouvos falar da minha bisabuela Lola. Da muller que sen ler poesía nin best-sellers, ten mais amor no corpo có tango arxentino.
Amor dxs demais e polxs demais.
Amor dise que se escoita cando che da un bico, no canto de porche a cara ladeada.

É tan especial, que cada vez que a vida lle deu un pau, ela erguéuse e seguiu caminhando sen lamentarse.

Traballou toda a vida, sen ter que emigrar. Acórdalle o día en que seu pai non foi reclutado pra ir á guerra (eu pensaba que a xente só lembra cousas malas, ela ensinoume a reparar nos momentos que nos fan felices) e cóntacho dun xeito que sabe facerche sentir o que ela sentiu, cóntacho e contáxiache alegría coa facilidade coa que calquera outra persoa che contaxiaría un bostezo.

Fálache das cartas que aparecen en caixas de metal, despois de décadas aí pechadas,como se lle chegaran onte. Diche quen e que se estaba a celebrar en cada foto.

É experta en xogar ás cartas, tecer calcetíns/mantas/xerseis pra que non te agarre o frío e tamén o foi sempre en facer comida pro doble de comensais que hai na mesa (inda que esto último é cousa de familia), así asegúrase de que por cada cea 'oficial' vai haber outra mais no que aproveitemos o que non dimos comido á primeira.

Ten o don da paciencia: non sei como me aturou todas as noites que lle chorei pra que chamara a eva. Nunca me deu ca zapatilla, endexamais recurriu á escoba. Pero é que o mellor de cando me quedaba durmida despois dunha madrugada dando a tabarra, era que pola manhá ía á cocinha e alí estaban ela e o bisabuelo sorrindo, como satisfeitxs de terenme ganhado a batalla aquela noite.

A minha bisabuela é a que me dicia: 'Non vaias onda esa pita que ten polos e pica!'
E eu ía.
E a pita picábame.
E íalle chorando.
E ela rifáballe a pita en vez de a min, decíalle diante minha o mala pita que era, pra que eu deixase de chorar. (Se as pitas entenden de culpabilidade, dende aquí as minhas desculpas).

Cando Patricia , Iván e eu eramos cativxs, facíanos bocadillos de nocilla con pan mentres que a humanidade de a pé cómeos de pan con nocilla. Nos non! Viamos o Xabarín Club ou a Xuxa con aquela xoia nas mans.
Ensinábanos a rezar en galego moito antes de oírmos que era a normalización lingüística. Si, a rezar. E levábanos ó San Benito.

A día de hoxe, cada vez que nos vemos dille a quen pilla cerca: 'Ves esta boa moza? É minha BISneta' (Encántalle recalcar o de 'bisss').
A día de hoxe non lle cabe o sorriso na boca cada vez que nos xuntamos a celebrar calquer cousa.

Son da súa autoría frases como: 'Eu cada vez que vos vexo médrame o corazón'.

Entendedes por que hoxe non vos falo de música, nin de poesía nin de chorradas que me fan a vida mais bonita?
Sen xente coma a minha bisabuela, eu non sabería discernir o bonito do imprescindible.

Sabedes?
Cousas bonitas aparecen ata debaixo das pedras, cada día das nosas vidas, aínda que non saibamos velas.

Os feitos insustitubles non son moitos pero abondan. O meu favorito é que a familia é quen te protexe co seu propio corpo cando a vida semella tirarche pedras, quen sorrí ó verte ben e sobretodo...quen non escatimou en tempo nin esforzo pra facer de ti a mellor versión de ti mesmx.

Road.

Para escuchar: http://m.youtube.com/watch?v=nRYtp5NENt0&desktop_uri=%2Fwatch%3Fv%3DnRYtp5NENt0

Nos despedimos a diario,
aunque confieso, no suelo saludar a la persona que me mira en el espejo cada mañana, no tengo el hábito de darle los buenos días. A veces incluso la miro sin apurar una sonrisa, debería decirle que tenemos que hablar...para dejar de ser yo una simple voz en off que resuena en su cabeza.
Pero la idea siempre se queda en eso:
un 'debería' que dejo para mañana.

Cada día, a las 7:48 me despido de la mujer que hace los mejores desayunos de la vía láctea. Los hace especialmente especiales cuando llueve y en la calle reina el frío. Nos despedimos como si de respirar se tratara; es un hábito, un rito, una norma no escrita...pero sí estricta.

Me despido para siempre de las piedras que me encuentro porque sé que nunca volveré a tropezarme con ellas del mismo modo, ni con la misma intensidad, ni con los mismos zapatos.

A veces tengo tiempo hasta de despedirme del aire que respiro, ese que en teoría me deja vivir...pero me oxida.

Pronuncio la palabra "adiós" con frecuencia, habitualmente al lado de una puerta, en estaciones, escaleras, coches, cruces de caminos, gasolineras perdidas en la nada, portales, pasos de peatones...
Se la regalo a quien conduce el taxi, a quien me abre las puertas y, cuando me lo permite el tiempo...a quien me las cierra en la cara; a quien llora y me pide que yo no lo haga, a quien ha peregrinado, a quien se baja del coche, a quien me besa la mejilla e incluso a quien solo finge hacerlo.

Adiós.
Adiós.
Adiós.
Adiós.
Adiós.
Adiós.

La he repetido tantas veces
que parece, ya ni duele.

No duele hasta que se la digo a alguien que conozco desde que tengo uso de razón.
O hasta que alguien que venía para quedarse, de pronto tiene prisa.

Hay muchas clases, estilos y razas de despedidas.
Tantas, que no merece la pena contarlas.

Por otra parte, hay abrazos que te quitan el aire de los pulmones.
Quiero creer que las palabras, por otro lado, tienen la facultad de darte el aliento que a veces se te esfuma.

Ese aire que te falta cuando lo necesitas es el mismo que agita las olas, acaricia el rostro de cuantxs desconocidxs viven en tu ciudad y mueve las ramas de los árboles.

Creo que deberías saber que esas flores de las que a veces te hablo, las que crecen entre el cemento, esas que te regalan esperanza y una sonrisa...

esas flores se te parecen,
pero no te hacen justicia.

A ellas no les fue concedido el privilegio de llorar, pero crecen cada vez que las nubes se ponen tristes.

Y es que, la mayor parte de las despedidas...cuantifican el amor, la nostalgia y la confusión que esos sentimientos provocan al coexistir en presencia de quien se va.

Sería injusto no poder despedirse, no poder decir en cinco minutos lo que no has dicho en toda una vida.

Pero más injusto sería
no tener alrededor a esas personas
que cuando llegan,
te hacen olvidar la cantidad de veces que dices 'adiós' como si las palabras fuesen gratuitas;
esas personas que dan sentido a lo que escribes, dibujas o sueñas.

Hoy es uno de esos días en los que te sacaría de casa para llevarte al bar de Linda, esa chica que no se peina como Marilyn, ya que antaño era mochilera. Esa a la que siempre que ves, dices:

-Linda, lo mismo de siempre.

Si, hablo de esa que cuando te ve preocupada, dice:
-Chicas, hoy invita la casa.

Gracias por ser una de esas razones para ir silbando por la calle, o para creer en la magia (que es más común de la Navidad que de finales septiembre) de que es posible ver los sonidos y saborear el olor de un libro.

Gracias por lo mágico de dejarme dormirme escuchando historias sobre malvadas brujas que atrapan mentes en la suya y personas que sufren amores inusuales.

Tu sonrisa guarda un montón de historias que merecen ser contadas.

Irradias vida
y ni todos los a(dioses) del mundo
serían capaces de impedirlo.

Para pintar: http://m.youtube.com/watch?v=J9XwFecNXyU&desktop_uri=%2Fwatch%3Fv%3DJ9XwFecNXyU

Derradeira páxina: o espello da (c)alma.

Senta na cuarta fila.

Leva o pelo recollido cunha coleta desas baratas que todo o mundo ten na casa.
Hai días nos que toma notas sen pausa, arquexando a espalda; e outros nos que adormece sen disimulo sobre o caderno.

Devezo por botarlle unha ollada á derradeira páxina, sei que nela apunta as frases que lle dicta o subconsciente.
Pode que tamén anote sonhos, inquedanzas (pluralia tantum, leollo no rostro, pois rezuma curiosidade) a esperanza de que chegue alguén que lle de sentido a tantas horas mortas.

As horas mortas que nos fan sentir un baleiro.
Un baleiro que muta en nostalxia de cando en vez.
Nostalxia do que osamos imaxinar (e só imaxinar).

É luns,
adormece sobre o seu caderno.

Eu,
tres filas tralas súas costas
renego do mundo.

Só sonho con que me sonhe.

Escusas pra sorrirmos.

Gústame crer que quedan escusas pra sorrir.
Tropezo continuamente con vidas das que endexamais saberei nada, polo mero feito de non preguntar, ou quizáis polo de que a voz que mais precisa berrar é a miúdo a que menos escoito.

Malia todo, vivo:

As comidas familiares, as amizades que che regalan mais do que prometen, os luns festivos, a nena que defende o seu irmán do acoso escolar
(ou ás veces incluso, a alguén que non conhece
) as senhoras maiores que te invitan amablemente a colarte no supermercado, as mascotas que te reciben coma se levasen anos sen verte, as parellas octoxenarias que aínda caminhan da man, xs cativxs que van dentro do carro da compra, escritorxs fracasadxs que saen ó café de sempre...por se entra a inspiración, os taxis que frenan ó teu pé e che perdoan parte do importe, xs peregrinxs que malia a dor chegan e bican o chan Compostelán, a xente en cadeira de rodas que atopa escaleiras de seguido...e inda esí sorrí, a música cantautoril enchendo as rúas e os recantos do día, as persoas que doan sangue, as bibliotecas...
Que os bicos e as apertas sigan sendo gratuitxs, que che recorden o insoportable que eras de cativx e o guapísimx que estás, que os 'por que' abran mais candados ca unha tenaza.

Os sorrisos que rezuman vida
malia as contradiccións, os 'case' e outros impedimentos que entorpecen o caminho pero que non o interrompen.

O mundo está tolo, din
mais eu diría que só lixeiramente infectado.
Abofé!
Non deixan de demostralo...por iso, estas linhas son prá xente que valora mais os cartos cás persoas, políticxs sen p(rioridad)es nin cabeza que endexamais lerán isto por estaren ocupadxs nos seus relaxing aposentos, eses que nós mantemos por puro decoro.

Diríxome a todxs vos pra dicirvos que sobrevivimos á vosa hipocresía pero conservamos a esperanza de que a vosa incompetencia se extinga convosco algún día.

E 'algún día'
pode ser 'pronto'.

Coido que ise
é un motivo tremendo
pra sorrirmos.

Pero insisto,
ti, que me les,
ti, que tes o sangue
da cor co solpor
e non azul escuro
coma a auga
estancada.

Tes que saber que te quero
sen conhecerte,
só por existires sen complicarlle a existencia a moita xente.

Porque eu tamén choro
de cando en vez,
tamén fago chorar,
aínda que non sempre querendo
nin en cantidades industriais.

Ti, tes que saber que
agardo, atopes a felicidade
nas cousas pequenas,
que te sorprendas por todo.

Que te bique
decotío
a sorte.

Tanto,
e tan de sorpresa
que tenhas que berralo
ben forte.                  
                                          

Stock emocional.

Traballar nun bar
ensinache a ver o mundo
co ollar de quen
está ahí pra te servir
sen poder facer nada por salvarte.

Velaí chega
avasalladx polos anos,
arrastrando unha hipoteca
e outros compromisos
dos que se arrepinte.

Doulle a benvida ó lugar
no que a xente,
farta de convivir consigo propia
ven a d(esc)o(nhec)erse
a vivir pra beber
a beber pra (es)quecer

(Es)quecer...para que?
endexamais o entenderei
pois a vida sempre agarda
ó outro lado da fiestra;

agarda calada, pero evidente
coma esa treboada que nos ancla
a unha melancolía
brutal e constante.

The words.

A poesía fala
dun mozo ben peinado
con pantalóns de traxe fino
e uns tirantes que aprisionan
unha básica branca.
Agarda a inspiración

ó carón da súa máquina de escribir.

Prende un cigarro
e esa imaxe
xa é maxia.

Chego, espértote
e lémbroche o cheiro a fume
os dentes amarelos
o alento agresivo.

Venho só presentarche
o cigarro milagreiro
que a estas alturas debería ser cabicha
mais que será cigarro por sempre
só porque o dicta a poesía.

Vi(d)as cruzadas.

Unha tarde calquera de temporada alta, Estación de Chamartín. Madrid.

Caminho cruzándome con persoas que dificilmente volverei ver no que me queda de existencia. 

Queda mais dunha hora para que saia o meu tren.

Paseando a minha equipaxe dun lado a outro, coma un león engaiolado, pregúntome que fixemos mal para que un libro sexa mais caro ca unha hamburguesa, con refresco e postre.

Súmome en cuestións que me inquedan: 

como rematan as migas do pan debaixo da mesa? 

E se a probeta que conten o derradeiro alento de Edison 

é unha mera imitación da real, que alguén rompeu sen querer? 

Por que meu pai, meu avó e meu tío dormen na parte dereita da cama? 

Por que minha mai, minha avoa e minha tía sonhan no esquerdo? 

(os lados, interpretaos en primeira persoa, coma se estiveses ti no catre). 

En que lado dorme a túa mai? 

E o teu tío? 

Gostaría de que o rapás que vive (bebe, ri e dorme)

co desamor da minha vida, escoite moi a miúdo a frase “Hoxe dormes co can”.

Asáltame un mozo con labia, interrompe as minhas inquedanzas:

-Oye, perdona, ¿Me permites una pregunta?- Xa está a formular unha- ¿
Tus compras las pagas en efectivo o con tarjeta?

Coméntolle que estou desempregada, e que para mais inri, son estudante.

Sorrí desganado, xa non lle resulto útil. Mira aló de min, observando á súa próxima presa.

Eu, sen dar a conversa por rematada, inquiro:

-¿Me permites tú a mi otra pregunta?-mira a cara que pon, vela? é a cara de “isto non estaba no guión”; lembraa, porque é o semblante do cazador cazado. – ¿Hay por aquí una tienda de souvenirs decente?

A improvisación non é o don de quen ten por hábito interpretar un papel, ou contar decotío os mesmos chistes. Sinala a tenda na que entrei tres veces na última media hora, e síntome afortunada de non ser el, de non ter que pasar o resto do día asaltando turistas, finxindo cun sorriso de marketing impreso na boca, cando non me importa como pagaron a cama que compartiron co (des)amor da súa vida.

Unha cativa sinala o envoltorio da hamburguesa que acaba de caerme do peto.

Diríxome ó meu andén tentando distraer a túa atención do que ven de pasar.

A realidade móstrase coma unha cachetada na cara cando os expositores de publicidade presentan a imaxe dun colchón. 

E pregúntome se ela…malia ameazalo con durmir co can…

ela seguirá durmindo no lado esquerdo? 

Seguirá mirando pola fiestra cada manhá coa súa tacinha de té?

Dóeme o ego

por mor das patadas do karma.

Apalízame a evidencia.

Son o cazador cazado.

E chego á conclusión de que

hai xogos que semellan divertidos 

cando a vítima 

é unha terceira persoa.

Para escoitar:http://www.youtube.com/watch?v=UxRlN4GWtmk

A mar.

Cando estás cabalgando as olas, 

a vida paréceche bonita 

malia que algunha da xente que conheces 

loite por saír a flote. 

Iso é ter escaso sentido da empatía.

A empatía é coma o bazo: 

a simple vista non sabes se unha persoa ten diso. 

Ninguén morreu endexamais 

(de xeito directo e inmediato) 

por carecer de empatía. 

Podes vivir perfectamente sen ela. 

E de feito, tamén sen bazo.

A marea está alta, e vives sen medo 

porque te fartas de triunfar, 

ata que de tanto ganhar, 

terminas por aburrirte

e a vida semella un tedio, 

ata que che destroza as conviccións.

Zas! Coma unha mau na cara!

Derrúbase todo 

cun 

ruído 

es

tre

pi

to

so.

Só quedan os alicerces, a modo de labirinto.

Un labirinto ateigado de espellos,

e en cada un deles

o reflexo do maior dos enigmas:

     ti.

A volta á vida en oitenta mundos.

Vivimos con xente que empeza a ler o xornal pola derradeira páxina, outra que vai ó bar da esquina para roubalo e persoas que só o usan para prender lume na lareira. A xente coma min, conservamos recortes que son dos poucos da súa tirada que non arderon.

Hai xente que pide pan e que che chama parva;  xente que debería darche o pan e que tamén cho chama.

Nalgún aeroporto sona a derradeira chamada para un voo que gostarías ter collido, mentres agardas o autobús que endexamais é puntual. 

E coma ti, de xeito semellante, agarda un can na porta de cada supermercado a que alguén o desate, ó tempo que hai políticxs banhándose en billetes que, tan lonxe coma chegaron na vida, aínda non descubriron o valor da amizade. 

Perdes de busca-la lúa no ceo unha noite de outubro, por non padecer unha manhá con mais sono ca sol. 

Chove, e aténdente caixeirxs sen sorriso de marketing que che dan os bos días, o cambio e as grazas, a modo de premio de consolación por teres agardado a túa quenda con decoro. 

O domingo resígnaste a ver a patética película da semana (de estrutura calcada á que botaron a pasada) que outrora foi o proxecto no que alguén depositou a súa fe, e tempo.

Namentres queimas as palomitas no micro, descobres que detestas a marca de cervexa que levas anos bebendo. Descóbrelo hoxe, xusto hoxe, cando está de oferta.

E segue sendo hoxe cando remata a patética película da semana, e prendes a luz para buscar os resultados de todo aquilo que decides sempre deixar pra manhá.

Decátaste de que a imaxinación abre mais portas ca calquer picaporte. E de súpeto atopas o teu anxo salvador e o teu peor amigo xusto ahí: entre as túas orellas.

Sona o espertador e entendes que a vida é iso que se gasta mentres suplicas cinco minutos mais.

Para escoitar: http://www.youtube.com/watch?v=n_OFY13eIC4