A felicidade é un té comigo.

Sábeme raro pisar a túa rúa e non verte
pasear entre mimos inertes
e policías tristes
que buscan batutas
coas que dirixir o mundo.

Sóbrame a fartura
de pousar os ollos onde ti só faltas.

Vivo nun tren repleto de cuarentóns
coa corbata frouxa
e o cinto apretado demais.

Tamén viaxan nel universitarias preciosas
que non falan coma ti,
que non din nada cos ollos.

Pero sexamos realistas.
A que ven tanto drama?
Nacimos pra vivir e morreremos intentándoo.
Naciche pra quererte e derrochas alento regalando tempo perdido.

Pensao:
Individu@.
Dahí ven "individual",
non "ser colectivo"

Atraparei a felicidade baixo os meus zapatos,
coma se fose unha lagartixa;
prometo deixar de pendurar os sonhos
en horizontes que nunca chegan
ou en paredes das que caerán
e farán ruído.


Quero descalzarme.
Non ver mundo.
Non publicar un libro.
Non inmortalizarme.
Quero deixalo todo por mirarme a min
coma os vellos que xogan a partida no bar
e tiran as cartas coma se fosen donos do seu tempo.

Non preciso un cando

nin un onde.

Nin un contigo.

Bástame asumi-la vida coma un proceso
no que nunca perdo
porque sempre aposto
no que ás veces consigo:

alento,
mais tempo.

O secreto?

Do revés
ou do dereito
non persevero
pero
tampouco
    me
   rindo.