Menudo invento o do amor.
Xúrocho.
Fago unha pausa na minha vida pra mofarme dil brevemente:
Estou estudiando historia e, sabes que? Antes pelexaban pola terra. Agora que sobra, agora que está mal repartida... ninguén quere terra pra traballala.
Agora só buscamos unha boca na que gardar a lingua cando non sabemos que dicir. E paréceme polipatético que desbotemos a nosa propia como mellor opción.
As películas de Bruce Lee falaban de pelexar a risco de acabar no cárcere ou mortx con tal de buscar xustiza, igualdade.
Agora pelexaste por parecerlle sexy a unha dama que precisa sentirse segura.
"Todos soñamos con ser un caballero y tener algo por lo que luchar y un amor que defender."
Vomito.
.
Vomito porque defender o amor é acariciar un can que leva catro dias sen comer. É unha maneira de querer que nos queiran sen saber nos mesmas querernos.
E o peor de todo é que nos decatamos do tempo que perdimos cando vemos como o perde outra persoa.
Estou farta do amor como eixe da existencia.
Está ben que queiras fogosamente, contra vento e pronóstico a outra persoa. Pero esta mal que te queiras a ti. Esta mal que te masturbes porque iso é mais tabú ca un oso pa unha tribo escandinava e mais noxento cós vertidos de petróleo que leva causado a avaricia de querer, sempre mais do que en realidade precisamos. Se te queres/te masturbas/te recreas indo a biblioteca...eres rara porque encontras placer sen gastar un duro. E iso non pode ser!
É legal que queiras a outra persoa. Que te preocupes por consumir roupa, comida dietética, gastar en ximnasio e no cine de parella dos domingos. É esencial ser ti mesma pero sendo outra persoa, porque non te gustas como estás (nunca como es, porque o único que es é un cambio constante) xa que en ningunha pelicula falan do xeito en que ti pensas. Estas seguindo as migas de pan que che tiran. E non te enteras da mita da leria.
Que cando che falan de amor te estafan..?
Iso velo tarde.
