Hoxe vouvos falar da minha bisabuela Lola. Da muller que sen ler poesía nin best-sellers, ten mais amor no corpo có tango arxentino.
Amor dxs demais e polxs demais.
Amor dise que se escoita cando che da un bico, no canto de porche a cara ladeada.
É tan especial, que cada vez que a vida lle deu un pau, ela erguéuse e seguiu caminhando sen lamentarse.
Traballou toda a vida, sen ter que emigrar. Acórdalle o día en que seu pai non foi reclutado pra ir á guerra (eu pensaba que a xente só lembra cousas malas, ela ensinoume a reparar nos momentos que nos fan felices) e cóntacho dun xeito que sabe facerche sentir o que ela sentiu, cóntacho e contáxiache alegría coa facilidade coa que calquera outra persoa che contaxiaría un bostezo.
Fálache das cartas que aparecen en caixas de metal, despois de décadas aí pechadas,como se lle chegaran onte. Diche quen e que se estaba a celebrar en cada foto.
É experta en xogar ás cartas, tecer calcetíns/mantas/xerseis pra que non te agarre o frío e tamén o foi sempre en facer comida pro doble de comensais que hai na mesa (inda que esto último é cousa de familia), así asegúrase de que por cada cea 'oficial' vai haber outra mais no que aproveitemos o que non dimos comido á primeira.
Ten o don da paciencia: non sei como me aturou todas as noites que lle chorei pra que chamara a eva. Nunca me deu ca zapatilla, endexamais recurriu á escoba. Pero é que o mellor de cando me quedaba durmida despois dunha madrugada dando a tabarra, era que pola manhá ía á cocinha e alí estaban ela e o bisabuelo sorrindo, como satisfeitxs de terenme ganhado a batalla aquela noite.
A minha bisabuela é a que me dicia: 'Non vaias onda esa pita que ten polos e pica!'
E eu ía.
E a pita picábame.
E íalle chorando.
E ela rifáballe a pita en vez de a min, decíalle diante minha o mala pita que era, pra que eu deixase de chorar. (Se as pitas entenden de culpabilidade, dende aquí as minhas desculpas).
Cando Patricia , Iván e eu eramos cativxs, facíanos bocadillos de nocilla con pan mentres que a humanidade de a pé cómeos de pan con nocilla. Nos non! Viamos o Xabarín Club ou a Xuxa con aquela xoia nas mans.
Ensinábanos a rezar en galego moito antes de oírmos que era a normalización lingüística. Si, a rezar. E levábanos ó San Benito.
A día de hoxe, cada vez que nos vemos dille a quen pilla cerca: 'Ves esta boa moza? É minha BISneta' (Encántalle recalcar o de 'bisss').
A día de hoxe non lle cabe o sorriso na boca cada vez que nos xuntamos a celebrar calquer cousa.
Son da súa autoría frases como: 'Eu cada vez que vos vexo médrame o corazón'.
Entendedes por que hoxe non vos falo de música, nin de poesía nin de chorradas que me fan a vida mais bonita?
Sen xente coma a minha bisabuela, eu non sabería discernir o bonito do imprescindible.
Sabedes?
Cousas bonitas aparecen ata debaixo das pedras, cada día das nosas vidas, aínda que non saibamos velas.
Os feitos insustitubles non son moitos pero abondan. O meu favorito é que a familia é quen te protexe co seu propio corpo cando a vida semella tirarche pedras, quen sorrí ó verte ben e sobretodo...quen non escatimou en tempo nin esforzo pra facer de ti a mellor versión de ti mesmx.
