A sorte era pra covardes.

Implicarse mais da conta nunha relación
pode causar imprevistos que todo o mundo via chegar
menos ti.

Implicarse mais da conta nunha relación
pode causar angustia ocasional
e asAutoridades Sanitarias
calan coma putas
porque o amor é
unha
droga
legal
unha utopía real que beneficia ó Estado.

Enamórase.
Enamóraste.
Desenamórase.

O amor é un paseo en companhía
no que acabas sen ela e cun chicle
adherido ó zapato que elexiche
pra sacala a bailar.


Reconstruír a túa vida é
sufrir unha loita interna aló
onde a xente so ve e xulga
os teus intentos fracasados
de independizarte dos teus vicios.


O teu grado de dependencia mediríase
no tempo que levas pensando nesa persoa
dende que comezache a ler isto.

Sálvate se queres
ou queda dentro do barco
que xa
afunde.

Sálvate
ou agarda que volva
pra agarrarte da man
e pasearte polos parques
e lucirte polas rúas
pra que te admiren @s viandantes.

Sempre podes recorrer
o presente
coma o nó dun zapato desatado
que ameaza con deixarte sen dentes.

Podes sentar e agardar
pero debes comezar a quererte.

Quererte.
Primeira persoa do singular
reflexivo contínuo.

Game on.

Seica hai marcapáxinas
namorados da folla
que te esforzas en deixar atrás.

Empeza a fartarme esa mentira
de ter que aprender a quererme
reflectíndome nos ollos dxs demais.

Esperta.
O tempo xoga
e non da túa parte.

A felicidade é un té comigo.

Sábeme raro pisar a túa rúa e non verte
pasear entre mimos inertes
e policías tristes
que buscan batutas
coas que dirixir o mundo.

Sóbrame a fartura
de pousar os ollos onde ti só faltas.

Vivo nun tren repleto de cuarentóns
coa corbata frouxa
e o cinto apretado demais.

Tamén viaxan nel universitarias preciosas
que non falan coma ti,
que non din nada cos ollos.

Pero sexamos realistas.
A que ven tanto drama?
Nacimos pra vivir e morreremos intentándoo.
Naciche pra quererte e derrochas alento regalando tempo perdido.

Pensao:
Individu@.
Dahí ven "individual",
non "ser colectivo"

Atraparei a felicidade baixo os meus zapatos,
coma se fose unha lagartixa;
prometo deixar de pendurar os sonhos
en horizontes que nunca chegan
ou en paredes das que caerán
e farán ruído.


Quero descalzarme.
Non ver mundo.
Non publicar un libro.
Non inmortalizarme.
Quero deixalo todo por mirarme a min
coma os vellos que xogan a partida no bar
e tiran as cartas coma se fosen donos do seu tempo.

Non preciso un cando

nin un onde.

Nin un contigo.

Bástame asumi-la vida coma un proceso
no que nunca perdo
porque sempre aposto
no que ás veces consigo:

alento,
mais tempo.

O secreto?

Do revés
ou do dereito
non persevero
pero
tampouco
    me
   rindo.