Unha tarde calquera de temporada alta,
Estación de Chamartín. Madrid.
Caminho cruzándome con persoas que dificilmente
volverei ver no que me queda de existencia.
Queda mais dunha hora para que saia
o meu tren.
Paseando a minha equipaxe dun lado a outro,
coma un león engaiolado, pregúntome que fixemos mal para que un libro sexa mais
caro ca unha hamburguesa, con refresco e postre.
Súmome en cuestións que me inquedan:
como
rematan as migas do pan debaixo da mesa?
E se a probeta que conten o derradeiro
alento de Edison
é unha mera imitación da real, que alguén rompeu sen querer?
Por
que meu pai, meu avó e meu tío dormen na parte dereita da cama?
Por que minha
mai, minha avoa e minha tía sonhan no esquerdo?
(os lados, interpretaos en
primeira persoa, coma se estiveses ti no catre).
En que lado dorme a túa mai?
E
o teu tío?
Gostaría de que o rapás que vive (bebe, ri e dorme)
co desamor da minha vida, escoite moi a miúdo
a frase “Hoxe dormes co can”.
Asáltame un mozo con labia, interrompe as minhas inquedanzas:
-Oye, perdona, ¿Me permites una pregunta?- Xa
está a formular unha- ¿
Tus compras las pagas en efectivo o con tarjeta?
Coméntolle que estou desempregada, e que para
mais inri, son estudante.
Sorrí desganado, xa non lle resulto útil. Mira
aló de min, observando á súa próxima presa.
Eu, sen dar a conversa por rematada, inquiro:
-¿Me permites tú a mi otra pregunta?-mira a
cara que pon, vela? é a cara de “isto non estaba no guión”; lembraa, porque é o
semblante do cazador cazado. – ¿Hay por aquí una tienda de souvenirs decente?
A improvisación non é o don de quen ten por
hábito interpretar un papel, ou contar decotío os mesmos chistes. Sinala a
tenda na que entrei tres veces na última media hora, e síntome afortunada de
non ser el, de non ter que pasar o resto do día asaltando turistas, finxindo
cun sorriso de marketing impreso na boca, cando non me importa como pagaron a
cama que compartiron co (des)amor da súa vida.
Unha cativa sinala o envoltorio da hamburguesa
que acaba de caerme do peto.
Diríxome ó meu andén tentando distraer a túa
atención do que ven de pasar.
A realidade móstrase coma unha cachetada na
cara cando os expositores de publicidade presentan a imaxe dun colchón.
E pregúntome se ela…malia ameazalo con durmir co can…
ela seguirá durmindo no lado esquerdo?
Seguirá mirando pola fiestra cada manhá coa súa tacinha de té?
Dóeme o ego
por mor das patadas do karma.
Apalízame a evidencia.
Son o cazador cazado.
E chego á conclusión de que
hai xogos que semellan divertidos
cando a
vítima
é unha terceira persoa.
