Senta na cuarta fila.
Leva o pelo recollido cunha coleta desas baratas que todo o mundo ten na casa.
Hai días nos que toma notas sen pausa, arquexando a espalda; e outros nos que adormece sen disimulo sobre o caderno.
Devezo por botarlle unha ollada á derradeira páxina, sei que nela apunta as frases que lle dicta o subconsciente.
Pode que tamén anote sonhos, inquedanzas (pluralia tantum, leollo no rostro, pois rezuma curiosidade) a esperanza de que chegue alguén que lle de sentido a tantas horas mortas.
As horas mortas que nos fan sentir un baleiro.
Un baleiro que muta en nostalxia de cando en vez.
Nostalxia do que osamos imaxinar (e só imaxinar).
É luns,
adormece sobre o seu caderno.
Eu,
tres filas tralas súas costas
renego do mundo.
Só sonho con que me sonhe.
Ningún comentario:
Publicar un comentario